Dzieci mogą wydawać się niespokojne, ale rodzice mogą nie zdawać sobie sprawy, że odczuwają niepokój i że naprawdę jest im ciężko. Obserwowanie znaków ostrzegawczych niepokoju u dzieci może być trudne, ponieważ dzieci poniżej piątego roku życia mogą mieć tylko niektóre objawy PTSD, których doświadczają dorośli.
Z tego powodu trudno jest stwierdzić, czy dziecko w wieku poniżej 5 lat naprawdę ma problemy z stresem lub lękiem, które poważnie wpływają na jego rozwój. Są rodziny, w których dochodzi do wypadków samochodowych, śmierci kogoś bliskiego, a nawet porwania.
Następstwa takiej traumy można łatwiej dostrzec u dorosłych, ale dostrzeżenie objawów niepokoju u dzieci może być trudne, zwłaszcza u dzieci poniżej 5 roku życia. Te dzieci często mają problemy z komunikacją, ponieważ większość z nich nie jest jeszcze dobrze opanowana przez język.
Oznaki, że Twoje dziecko ma PTSD
Jeśli podejrzewasz, że Twoje dziecko może cierpieć na zespół stresu pourazowego, będziesz musiał uważać na następujące objawy, które mogą jasno wskazywać, że potrzebujesz pomocy specjalisty:
- Irracjonalny strach przed nieznajomymi lub oddzieleniem od rodziców
- Kłopoty ze snem lub koszmary
- Mówi słowa lub reprezentuje symbole, które mogą być związane z urazem
- Odtwarza tematy związane z możliwą traumą
- Regresja umiejętności rozwojowych
- Zachowanie drażliwe lub agresywne
- Traci zainteresowanie szkołą, przyjaciółmi lub zajęciami, które sprawiały Ci przyjemność
Jak możesz mu pomóc
Jeśli Twoje dziecko ma mniej niż trzy lata, będzie potrzebować rutyny, struktury, przewidywalności i dużo uczucia od swoich opiekunów i bliskich osób. Pomoże im to lepiej sobie radzić. W ten sposób, unikaj niepotrzebnych separacji i często przytulaj swoje dziecko. Możesz także wykonywać relaksujące zajęcia, takie jak malowanie, robienie ciasta, śpiewanie itp.
Jeśli natomiast Twoje dziecko ma od 3 do 5 lat, to musisz wysłuchać swojego dziecka i skomentować jego obawy. Pomóż dziecku identyfikować uczucia ze słowami, aby móc nazwać ich emocje. W ten sposób będzie mógł werbalizować to, co się z nim dzieje, zamiast wyrażać to negatywnymi zachowaniami.
Zamiast mówić mu, żeby przestał płakać i poszedł spać, lepiej powiedzieć coś w stylu: „Naprawdę boisz się ciemności, nie martw się, bo jestem obok ciebie”. Ważne jest, aby konsekwentnie i delikatnie podążać za rutyną i wyznaczać granice, co da Twojemu dziecku poczucie bezpieczeństwa.
Jeśli zauważysz, że objawy lęku nie ustępują i nasilają się, wtedy konieczne będzie udanie się do specjalisty aby pomóc Ci poradzić sobie z sytuacją, a Twojemu dziecku przywrócić stabilność emocjonalną.