Hepimiz birinden geçtik kopmak durmadan. Ancak her zaman aynı şekilde acı çekmeyiz, her ilişki farklıdır ve hayatımızın bu aşamalarını aşarak daha güçlü bir şekilde ortaya çıkabilmek için kendi kaynaklarımızla bununla yüzleşebilmeliyiz. Kayıplar olarak, bıraktığımız her ilişkinin bir yas olarak kabul edilmesi gerektiği konusunda net olmalıyız. Çeşitli aşamalardan geçen bir süreç olan ve bunu en uygun şekilde nasıl yöneteceğini herkes bilemez.
Hatta bu ilk ayrılığınız olabilir ya da birkaç yıldır yaşadığınız bir ilişkinin sonunu atlatmak zorunda kalabilirsiniz. Her vaka farklıdır ve ayrıldığımız her çift de farklıdır. Tüm bunlardan kaçınmamızı sağlayacak sihirli bir formülün bulunmadığını söylemek gerekir. duyguların birikmesi, üzüntü ve hatta öfke. Bizi acı çekmekten uzak tutacak hiçbir çare ya da teori yok. Yaşanması ve elbette üstesinden gelinmesi gerekiyor. Ancak bunu yapabilmek için tüm bu duyguları yönetebilecek kişisel kaynaklara sahip olmamız gerekir.
Partnerimizin kaybıyla nasıl başa çıkılır?
Şüphesiz ki, hayatın en stresli ve acı verici zorluklarından biri duygusal düzlem İnsanların sahip olduğu şey, bir aşk ayrılığının üstesinden gelmektir. Her ikinizin de ilişkiden ayrılma konusunda anlaşmaya varması mümkündür veya biriniz diğerinden ayrılmaya karar vermiş olabilir. Her durum farklı şekilde deneyimlenecektir, ancak artık sahip olmadığımız şeyleri bir kenara bırakmanın çok fazla acıya yol açtığı açıktır. Gerçi bu ayrılık bazen bizim iyiliğimiz için de olabiliyor.
İstediklerimizden tamamen uzaklaşmak hayatımızın bir bölümünü değiştirmeyi içerir. Rutinleri, alışkanlıkları, gelenekleri kaybedip, başlangıçta hayallerle dolu bir gelecekle yüzleşmektir. belirsizlikler. Bu nedenle acımızı yaşarken mutlaka yaşanması gereken tüm aşamaları bilmek her zaman tavsiye edilir. Olanları kabul etme ve hayatımızı yeniden inşa etme gücünü yeniden kazanma sürecimiz. Hadi onu görelim.
- Negación. Bu, olup biteni hâlâ kabullenemediğimiz ilk aşama olacaktır. İlişkimizin gerçekten sona erdiğine ve artık partnerimizin yanımızda olmayacağına pek inanmayabiliriz. Kişiliğimize ve kararın verildiği koşullara bağlı olarak uzlaşma girişimleri bile olabilir. En karmaşık aşamadır ve en çok acının yaşanabileceği yerdir.
- Öfke, öfke, öfke. Olanların nedenlerini bulmaya çalışıyoruz. Bunu yanlış mı yaptım? Ya bunun yerine bunu deneseydik? Peki ya onu dinleseydim? Düşüncelerimiz ne olduğunu düşünmekten durmuyor, hatta karşınızdaki kişiyle bu konuyu konuşmak isteme ihtimaliniz bile var. Belki yeni bir yaklaşımı denemekten daha fazlasını anlamak için.
- Acıyı varsayalım. Bu an çok önemli ve hayati. Acıyı dile getirmek, ağlamak, tüm o üzüntüyü ve kalp kırıklığını dışa vurmak gerekiyor. Öfke artık gözyaşlarına ve bu iç gözlemi deneyimlemek için yalnız kalma, kendi duygularımızla birlikte olma ve acının bu önemli kısmını yaşama arzusuna dönüşüyor.
- Kabul. Bu üzüntüyü giderdikten sonra artık hayatımızın bu aşamasının artık sona erdiğini kabullenmenin zamanı geldi. Hayatımız bazen insanlarla bazen kopan bağlar kurduğumuz döngülerdir. Bunu normal bir şey olarak kabul etmeliyiz, canımızı acıtan ama ondan ders almaya değer bir şey. Hayatımızın yeniden başladığını ve bunu tüm heyecanımızla üstlenmemiz gerektiğini kabul etmek, daha güçlü çıkmak için şarttır.
- Asimilasyon. Kişisel sürecimizin son aşamasıdır. Ayrılığımız özümsendiğinde acılar artık eskisi gibi olmayacak, duygularımız daha iyi yönetilecek ve yaşadıklarımızı kabullenerek bu konuda doğal bir şekilde konuşabileceğiz. Ayrılığın gerçekleştiği koşullara bağlı olarak bazı acıların yaşanması normaldir ancak bu bizim dolu dolu ve normal bir yaşam sürmemize engel değildir. Anı orada olacak ama kendimizi güçlü ve yeniden yürüyebilecek durumda hissediyoruz.
Ayrılığın ardından yeni bir hayata başlamak
Bir ayrılığın üstesinden gelebilmenin anahtarı her şeyden önce ilişkinin sona erdiğini kabul etmektir. Karşımızdaki kişiye asla bizimle kalması için yalvarmamalıyız. Gerek yoktur artık bizimle birlikte olmak istemeyenlerden sevgi isteyin. Kendimize olan saygımız ve bu sancılı süreçte ilerleme kaydedebilmemiz için bu çok önemli.
Psikiyatristler ayrıca "acı"yı "acı çekmekten" ayırmayı öğrenmemizi tavsiye ediyor. Acı çekerken kendimize sorular sormayı ve olup bitenlerin nedenlerini aramayı asla bırakmayız. Neredeyse her an anıları canlandırmak için yeni yaklaşım seçenekleri tasarlamaya çalışıyoruz. Öte yandan, acı konusunda artık soru işareti yoktur, acı neyse odur. Yaşananları kabulleniyorum ve bu şekilde acı çekiyorum ama artık bu ayrılığa neden olan nedenleri aramak için çaba göstermiyorum. Acının bir sonu vardır ama acıların sonu hiç gelmeyebilir.Bu fark hakkında neyi açıklığa kavuşturabiliriz? Çok kolay. Bu süreçten çıkmak için acı her zaman gereklidir, oysa acı çekmek isteğe bağlıdır ve bizi sonsuza kadar ona bağlı tutabilir.
"Zamanın her şeyin ilacı olduğunu" birçok kez duymuşsunuzdur. Ama daha doğru olan bir şey var ki, sizi gerçekten iyileştirecek olan şey bu süre zarfında yaptığınız her şeydir. Her ilişkinin benzersiz ve tekrarlanamaz olduğunu, yaşadıklarımıza değdiğini bilerek geçmişi bir kenara bırakmamız gerekiyor. Ama hayat devam ediyor ve biz de geleceğe aynı arzuyla, bizi iyi hissettiren insanlarla yeniden mutlu olarak yüzleşmek zorundayız: ailelerimiz, arkadaşlarımız... Kendinize zaman ayırın, Olumlu olun, çünkü tüm ilişkiler yaşamaya değerdir ve gerçekten mutlu olabileceğiniz bir ilişki her zaman sizi bekleyecektir.